جمله ی جالبی که به گوش میخورد این است که پای قول و قرار های رمضانتان بمانید و تناقض وحشتناکش این است که تکلیف ما ها که بد عهدی کرده ایم چیست ؟

البته بد عهدی زماتنی مفهوم دارد که عهدی در کار باشد .

بگذریم !

خوش به حال شماهایِ ناشناس که عهد بسته اید و میمانید پایش و ما را هم اگر وقت کردید دعا بنمایید !

اگر از من بپرسن به نظرت زندگی یعنی چی ؟

میگم دو مرحلس ...

یکی اینکه چراغ ماشینتو روشن کنی ؛

و دوم اینکه تصمیم بگیری اختیارا نری تهِ دره :) ...

و تومام !

البته اگه کسی بپرسه ...

پ.ن:

شی می عید موبارک بِبِه !

دانشگاه نیست که بنگاه اوراق کردن مغز های بیچاره است ! استادی که فقط درسِ خودش را بلد است و از درس دیگر که از او میپرسی هیچ نمیداند !

یا میداند و خوب بلد نیست ! و البته همچنان اسمش استاد است و پسا دکتری میخواند !

 و 40 سال واندی است که همان درسی را میدهد که دلش میخواهد و از قضا تنها درسی که دلش می خواهد بدهد فقط یک درس بخصوص است !

و تنها کاری که در جهت استاد بودنش و ترقی دادن دانشجوهایش میکند این است که اگر زیاد غیبت کنید بهتان بگوید برو و درس را حذف کن!

نه اینکه درس را بلد نیستی ها ! چون بهش برخورده است که آبروی درس 40 ساله اش را میبری !

آخر خودش هم میداند که دارد ادای استاد ها را درمی آورد !

استاد است دیگر !

برایش تلاش کرده است ...

ساعت 00:45

به اطرافم نگاه میکنم و چیزی جز سکوت نیست ، به دنبال لحظه ای میگردم که من ، من شود ، اما تا چه حد خواسته ام آرمانیست ؟

همان طور که شب قدر برایمان آنقدر آرمانیست که فکر میکنیم همه چیز در یک شب حل می شود چطور ممکن است به آرمانیجات اعتقاد نداشته باشیم ؟!

یک جای کار می‎لنگد ، شب قدر که کدِ رمزِ بازی زندگی نیست ، هست ؟! هوم ؟

ای کاش همیشه آرمان ها برایمان پاسخ میشدند ، افسوس که اینطور نیست ، شاید ...

پ.ن :

التماس دعا در لیالی قدر

#سایه