هیچ وقت دوست نداشتم قلبِ کامل باشم ...
همیشه دنبال نصفِ قلب بودن ، بودم ...
آخر اصلا قلب بودن که به قلبِ قلبِ قلب بودن نیست ...قلب باید پازل باشد ...
همیشه به تمام تکه هایش برای قلبِ قلبِ قلب بودن نیاز داشته باشی ...
وقتی تکه ای گم میشود با تمام وجود درک کنی که انگار چیزی نیست ...
بعد تنها این نیست که ...
وقتی قلبت میشکند ...
وقتی ترک های قلبت همه ی تکه های پازل را فرامیگیرد ...
وقتی تک تکِ تکه های پازل جزئی از دردِ کل قلب را نشان داد ...
آنجاست که قشنگ است ...
نه این که قشنگ باشد ها ...
لااقل میفهمی که به اندازه تمام تکه هایِ پازلِ قلبت ...
همین :)
